» معرفی تلسکوپ فضایی هابل

از آغاز حیات بشر تا چهارصد سال پیش ، همه آنچه در مورد جهان خود می دانستیم از مشاهدات با چشمان غیر مسلح حاصل می شد. تا آنکه گالیله در سال 1610 تلسکوپ خود را به سوی آسمان چرخاند. و جهان را برای بیداری آماده کرد.

✔️دریافتیم سیاره زحل دارای حلقه هایی می باشد.

✔️مشتری قمر داشته است.

مطلب مرتبط MacGPT: هر آنچه که باید بدانید - نکات حرفه ای هوش مصنوعی

✔️آن نقطه سحابی در مرکز آسمان کهکشان راه شیری ابر نبوده است ، بلکه مجموعه ای از ستارگان بی شمار بود.

پس از چندین سال از این نقطه ،مفاهیم بشر از جهان طبیعی برای همیشه تغییر می کند وانقلاب علمی و اجتماعی با سرعت بسیاری به وقوع می پیوندد، این انقلاب عظیم چیزی نبود جز هابل!!!

شرح دلیل نامگذاری تلسکوپ هابل

نام تلسکوپ هابل به نام ستاره شناس ادوین هابل است.

در قرون بعدی ، اندازه و پیچیدگی و البته قدرت بیشتر تلسکوپ ها افزایش یافت. آنها از چراغهای شهر دور بودند و تا آنجا که ممکن بود در مه قرار داشتند. ادوین هابل که تلسکوپ هابل به نام وی نامگذاری شده است ، در دهه 1920 از بزرگترین تلسکوپ روز خود در کوهستان استفاده کرد. از رصدخانه ویلسون در نزدیکی پاسادنا ، کالیفرنیا ، برای کشف کهکشانهای فراتر از ما استفاده شد.

هابل اولین تلسکوپ نوری بزرگی است که به فضا پرتاب می شود. در بالای جو ، بسیار فراتر از ابرهای بارانی و آلودگی نوری ، هابل منظره ای بی نظیر از جهان دارد. دانشمندان از هابل برای دیدن دورترین ستاره ها و کهکشان ها و همچنین سیارات منظومه شمسی استفاده کرده اند.

آشنایی با نحوه کار تلسکوپ هابل

تلسکوپ فضایی هابل به ستاره ها ، سیارات یا کهکشان ها سفر نمی کند. او از آنها عکس می گیرد زیرا آنها با سرعت 17000 مایل در ساعت به دور زمین می چرخند.

هابل بیش از 4 میلیارد مایل در مدار مدار زمین می چرخد که در حال حاضر حدود 340 مایل ارتفاع دارد.

هابل هیچ فشاری ندارد. وی برای تغییر زاویه ، با چرخاندن چرخهای خود در جهت مخالف از قانون سوم نیوتن استفاده می کند. با سرعت عقربه های دقیقه در یک ساعت می چرخد و چرخش 90 درجه به 15 دقیقه زمان نیاز دارد. دقت برجسته هابل 0.007 قوس است.

آینه ها و سیستم های نوری یکی از مهمترین قسمتهای طراحی تلسکوپ بودند و الزامات بسیار دقیق روی آنها قرار داده می شد. به طور معمول ، آینه های تلسکوپ به گونه ای ساخته می شوند که حدود یک دهم طول موج نور مرئی را تحمل می کنند ، اما از آنجا که قرار بود تلسکوپ فضایی از فرابنفش تا مادون قرمز نزدیک باشد ، وضوح تصویر باید ده برابر دستگاه های زمینی باشد. بر روی زمین ، ظرفیت تولید آینه اولیه 20.1 برابر طول موج نور مرئی یا حدود 30 نانومتر بود.

تلسکوپ فضایی هابل دارای یک آینه 2.4 متری (7.9 فوت) است و چهار ابزار اصلی آن طیف الکترومغناطیسی را در مناطق ماوراlet بنفش ، مرئی و نزدیک به مادون قرمز مشاهده می کنند. مدار هابل به دور جو زمین امکان ثبت تصاویر با وضوح بسیار بالا و نور پس زمینه به مراتب کمتر از تلسکوپ های زمینی را فراهم می کند. برخی از دقیق ترین تصاویر نور مرئی را که به شما امکان دیدن اعماق فضا را می دهد ، می گیرد. بسیاری از مشاهدات هابل منجر به پیشرفت در اخترفیزیک مانند تعیین مقدار انبساط جهان شده است.

تلسکوپ فضایی هابل توسط آژانس فضایی آمریکا ناسا و با کمک آژانس فضایی اروپا ساخته شد. موسسه علمی تلسکوپ فضایی اهداف هابل را انتخاب و داده ها را پردازش می کند در حالی که مرکز پرواز فضایی Goddard سفینه فضایی را کنترل می کند.

یکی از مشکلات فنی دشوار ایجاد حامل برای تلسکوپ ها و سایر ابزارها بود. نیازهای اصلی دستگاه محافظت در برابر تغییرات دما هنگام گرم شدن با تابش مستقیم خورشید و خنک شدن در سایه زمین و همچنین تراز دقیق تلسکوپ است. این تلسکوپ در یک کپسول آلومینیومی سبک نصب شده است که با یک قاب داخلی ساخته شده از فیبر کربن با قدرت کپسول و گرفتن ابزار ارائه می شود.

آینه اصلی این تلسکوپ نور را مستقیماً به سمت ابزارهای مختلف علمی هدایت می کند. هابل یک تلسکوپ منعکس کننده کاسگرین است. نور از آینه اولیه یا اولیه تلسکوپ به آینه دوم منتقل می شود. آینه دوم نیز این نور منعکس شده را به آینه اصلی منعکس می کند. نور برگشتی از آینه دوم از سوراخ وسط آینه اول عبور کرده و به سنسورهای تشخیص می رسد!

بیشتر افراد تصور می کنند عملکرد یک تلسکوپ به بزرگنمایی آن بستگی دارد که کاملاً اشتباه است. در واقع عملکرد یک تلسکوپ به میزان نوری که می تواند دریافت کند بستگی دارد! هرچه آینه تلسکوپ بزرگتر باشد ، نور بیشتری نیز جذب می کند. قطر تلسکوپ فضایی هابل 2.5 متر است که در مقایسه با تلسکوپ های زمینی با قطر تا 10 متر بسیار کوچک است. با این حال ، تلسکوپ فضایی هابل قدرت بیشتری نسبت به تلسکوپ های زمینی دارد. زیرا کمبود جو زمین در فضا باعث شفافیت بیشتر تصاویر گرفته شده می شود.

وقتی نور از دو آینه جاسازی شده در تلسکوپ فضایی هابل به سوراخ مرکزی آینه اصلی منتقل می شود ، ابزارهای داخل آن فعال می شوند. هر یک از این ابزارها جهان را متفاوت نشان می دهند. همانطور که از نامش پیداست ، دوربین WFC3 سه نوع طیف نوری دریافت می کند. طیف نور ماوراio بنفش ، طیف نور مرئی و نزدیک طیف نور مادون قرمز ، اما نه در همان زمان! وضوح این دوربین بسیار بیشتر از سایر ابزارهای علمی مورد استفاده در هابل است. این دوربین که یکی از جدیدترین ابزارهای هابل است ، برای مطالعه ماده تاریک و انرژی ، تشکیل ستارگان در حال ظهور و کشف کهکشانهای دور استفاده می شود!

از آنجا که تلسکوپ فضایی هابل در ابتدا برای ارائه خدمات در مدار طراحی شده بود ، دانشمندان بلافاصله جستجوی راه حل احتمالی را که می تواند در اولین مأموریت مهندسی برنامه ریزی شده برای سال 1993 انجام شود ، آغاز کردند. اگرچه کداک ساخت آینه جایگزین تلسکوپ را به پایان رساند ، اما در فضا قابل تعویض نبود و قرار دادن تلسکوپ در مدار برای جایگزینی آینه روی زمین بسیار طولانی و پرهزینه بود. این واقعیت که آینه به شکل نامنظم است و با دقت بالا صیقل داده شده مانند عینک برای تلسکوپ عمل می کند و به اصلاح ناهنجاری های کروی کمک می کند.

به دلیل ساخت ابزار متفاوت ، دو دستگاه تصحیح متفاوت باید تولید می شدند. یکی مربوط به یک دوربین بزرگ سیاره ای بود که دارای آینه های خاصی بود که نور را به سمت سنسورهای آن می کشید و تصحیح آن با آینه ها به روشی دیگر انجام می شد که خسارت را کاملا جبران می کرد. . انتظار می رود تغییر مربوطه در طراحی فضای جدید سیاره ای ایجاد شود. سایر دستگاه ها فاقد رابط بازتابنده بودند و بنابراین به دستگاه اصلاح خارجی نیاز داشتند.

تگ ها : تلسکوپ فضایی هابل تلسکوپ هابل نحوه کار تلسکوپ هابل نجوم کیهان فضاپیما

۰ نظر / ۴۰۷ بازدید