» لینوکس چیست؟

این سوال یعنی لینوکس چیست؟ برای افراد مختلف پاسخ های مختلفی دارد. برخی آن را هسته اصلی سیستم عامل می دانند و طرفداران گنو از آن به عنوان بخشی از گنو / لینوکس یاد می کنند و مانند کاربران جدید ، ممکن است فکر کنید لینوکس در واقع نام دیگری برای اوبونتو است!

راستش ، دیدگاه بسیاری از کاربران در مورد لینوکس صحیح است. صریح تر ، کلمه "Linux" هنگامی که به تنهایی استفاده می شود فقط به هسته سیستم عامل اشاره دارد ، در حالی که GNU / Linux اساساً کل سیستم عامل است که شامل هسته لینوکس و ابزار GNU است.

اگر مجموعه ای از نرم افزارها را در کنار برخی از ابزارها قرار دهید که همه آنها با هم قابل مدیریت هستند ، اکنون توزیعی مانند اوبونتو دارید.

مطلب مرتبط MacGPT: هر آنچه که باید بدانید - نکات حرفه ای هوش مصنوعی

بسیاری از مولفه های نرم افزاری خاص وجود دارد که می توانند برای ساخت یک سیستم عامل مانند لینوکس با هم کار کنند. البته این مولفه های ویژه نرم افزاری باید با یکدیگر سازگار باشند تا نتیجه ای صحیح و کارآمد بدست آورند.

سیستم عامل چیست؟ توزیع چیست؟

یک سیستم عامل را می توان به عنوان نرم افزاری تعریف کرد که بتواند برنامه ها را از طریق سخت افزار فعال کند. سیستم عامل از چندین لایه مختلف تشکیل شده است. در مرکز این لایه ها هسته وجود دارد که با درایورهای خود می تواند مستقیماً با سخت افزار ارتباط برقرار کند و به سایر نرم افزارها اجازه استفاده از سخت افزار را بدهد.

در لایه های بالایی یک پارتیشن وجود دارد که دستگاه های ورودی (مانند درایوهای فلش ، درایوهای سخت و غیره) ، شبکه ها ، صدا و تصویر را مدیریت می کند. بیشتر ما وقتی می خواهیم تصویری از خودمان بکشیم ، آرام و آرام رفتار می کنیم. اگر کمی به ترکیب دو کلمه "توزیع + لینوکس" توجه کنیم ، مشخص است که این نام به نسخه ای از سیستم عامل مبتنی بر لینوکس با نرم افزار خاص خود اشاره دارد.

مقاله مشابه: لینوکس چیست و چگونه توزیع لینوکس مناسب خود را انتخاب کنیم

در ابتدا ، شما فقط به فایلها و راهی برای نصب و استفاده از آنها در رایانه خود نیاز داشتید. پس از آن ، توزیع های مختلف لینوکس به مدیریت بسته ، ابزار بروزرسانی و تنظیمات GUI مجهز شدند. در لایه پایین هر پوسته توزیع ، همه هنوز از هسته لینوکس استفاده می کنند.

هسته لینوکس چیست؟

لینوکس هسته اصلی سیستم شما است ، اما از چه چیزی تشکیل شده است؟ هسته اصلی رابط نرم افزار برای سخت افزار رایانه است. هسته با CPU ، حافظه و سایر مولفه های پشتیبان نرم افزار موجود در رایانه ارتباط برقرار می کند. در واقع هسته پایین ترین مرحله از اجزای نرم افزاری سیستم است که البته این امر نیز بسیار مهم است. اهمیت هسته آنقدر زیاد است که اگر مشکلی در آن وجود داشته باشد ، هر نرم افزاری که روی رایانه اجرا شود نیز با مشکل روبرو خواهد شد.

هسته لینوکس یک هسته واحد است که تمام سرویس های اصلی سیستم عامل را اجرا می کند. یک مدل جایگزین برای این هسته ، میکروکرنل است که با فرآیندهای خارجی کار زیادی انجام می دهد و هسته فقط کمی بیشتر از هماهنگی عمل می کند.

در حالی که هسته های یکپارچه در روزهای ابتدایی که کاربران هسته را برای سخت افزار خود کامپایل می کردند بسیار خوب کار می کردند ، این روزها ترکیبات زیادی از سخت افزار وجود دارد که آنها را بدون ایجاد یک پرونده بزرگ در یک هسته واحد می سازد.

ماژول های هسته ، برتری لینوکس

هسته لینوکس مدولار است ، بدین ترتیب که توابع اصلی در پرونده هسته هستند ، در حالی که درایورهای کوتاه شده به صورت ماژول های جداگانه در مسیر / lib / modules ایجاد می شوند.

به عنوان مثال ، هسته 64 بیتی اوبونتو تنها 5 مگابایت اندازه دارد ، در حالی که 3700 ماژول دیگر وجود دارد که می توانند بزرگتر از 100 مگابایت باشند. از آنجا که فقط برخی از این ماژول ها برای هر دستگاه مورد نیاز است ، استفاده از همه آنها در کنار هسته اصلی اشتباه است.

به جای اینکه بخواهیم از همه ماژول های خود استفاده کنیم ، هسته می تواند هنگام شناسایی یا بارگیری ماژول های مربوطه ، با شناسایی سخت افزار ، فقط قسمت های مورد نیاز حافظه هسته را شناسایی کند. در این حالت ، هسته همچنان می تواند با دسترسی به هزاران پرونده دیگر از طریق ماژول ها یکپارچه شود. این ویژگی زمانی بسیار مهم است که سیستم بتواند به طور مناسب به تغییرات سخت افزاری پاسخ دهد.

به عنوان مثال ، حافظه USB خود را به سیستم متصل کنید تا ماژول ذخیره سازی USB در کنار فایل سیستم مورد نیاز برای نصب آن بارگیری شود. به همین ترتیب ، دانگل 3G را به دستگاه متصل کنید تا درایورهای مودم را بارگیری کنید. به همین دلیل است که هنگام اضافه شدن سخت افزار ، به ندرت به درایورهای جدید نیاز است. در واقع ، تمام ماژول ها در انتظار خرید سخت افزار یا لوازم جانبی دیگر برای آماده سازی زمینه استفاده از آن هستند.

رایانه ها مانند سرورهایی که با سخت افزارهای خاص و تغییرناپذیری کار می کنند ، معمولاً دارای یک هسته با تمام درایورهای مورد نیاز هستند و بارگیری ماژول های مختلف غیرفعال است. این مقدار کمی به امنیت دستگاه می افزاید.

مقاله مرتبط: منظور از پوسته لینوکس چیست و چه کاربردی دارد

اگر می خواهید هسته خود را کامپایل کنید ، بهتر است از درایورهایی که قرار است سخت افزار دائماً از آنها استفاده کند استفاده کنید. به عنوان مثال ، ما می توانیم رابط شبکه و سیستم فایل دیسک سخت و ماژول ها را برای موارد دیگری ذکر کنیم که اگر با هسته و استفاده منظم استفاده شوند ، می توانند به امنیت دستگاه نیز کمک کنند.

بسیاری از ماژول ها در واقع محرک های سخت افزاری هستند و در سال های اخیر به عنوان یکی از نقاط قوت لینوکس شناخته شده اند. با استفاده از این ماژول های هسته ، که بسیار زیاد هستند ، نیازی به بارگیری و نصب درایورها از مکان های مختلف نخواهید داشت. البته هنوز سخت افزارهایی وجود دارند که به دلیل کد جدید یا مجوزهای لازم برای بخشی از هسته توسط ماژول های هسته لینوکس پشتیبانی نمی شوند. بهترین نمونه های سخت افزاری که هنوز به عنوان یک ماژول هسته شروع به کار نکرده ، کارت های گرافیک Nvidia هستند. کارت های گرافیک که به ماژول های شخص ثالث معروف هستند ، در اوبونتو به عنوان "درایورهای محدود" نیز شناخته می شوند. در صورت پشتیبانی از توزیع ، ماژول های شخص ثالث از طریق مدیریت بسته قابل نصب هستند.

در غیر اینصورت ، پرونده ها باید از طریق منابع جمع آوری شوند و از آنجا که ارتباط تنگاتنگی با کاربر دارند ، هر بار که هسته به روز می شود ، باید دوباره کامپایل شوند. خوشبختانه ، ابزارهایی مانند DKMS یا "پشتیبانی پویا برای ماژول های هسته" پس از نصب هسته جدید ، به طور خودکار تمام ماژول های شخص ثالث را دوباره کامپایل می کنند تا روند ارتقا هسته شبیه به یک نسخه ساده از برنامه باشد.

ممکن است اصطلاحات "فضای هسته" و "فضای کاربر" را شنیده باشید. فضای هسته حافظه ای است که فقط هسته به آن دسترسی دارد و هیچ برنامه ای از طرف کاربر نمی تواند برای آن بنویسد. به همین دلیل برنامه های کاربر نمی توانند در عملکرد هسته تداخل کنند.

فضای کاربر توسط بسیاری از برنامه ها قابل دسترسی است. یکی از مزایا یا نقاط متمایز لینوکس بخاطر همین ثبات و امنیت است که توانسته هسته را از دسترس برنامه های مختلف و حتی برنامه هایی که می توانند به ریشه دسترسی داشته باشند ، دور نگه دارد.

اگر هسته را پایین ترین مرحله سیستم در نظر بگیریم ، بالاترین مرحله رابط کاربری است. قبل از استفاده از رایانه ، سایر موارد از هسته گرفته تا رابط سخت افزار به سخت افزار و درایورها غیرقابل استفاده هستند.

رابط کاربر می تواند تعامل با هر یک از اجزای مختلف سیستم را فعال کند و این با مدیریت ویندوز در لینوکس انجام می شود. در گذشته ، مدیران پنجره ها سیستم های مستقلی بودند که بعضی از آنها هنوز وجود دارند ، مانند OpenBox یا Enlightenment ، اما اکنون مدیران پنجره به عنوان بخشی از یک محیط دسکتاپ بزرگتر شناخته می شوند. Window Manager وظیفه مدیریت ویندوز روی دسک تاپ را بر عهده دارد. وظایف مدیر پنجره شامل باز کردن ، بستن ، مکان یابی و سایر مواردی است که می توان در ویندوز انجام داد.

با گذشت زمان ، رابط های کاربری رشد کرده و علاوه بر مدیریت پنجره ، سایر ویژگی ها مانند نوار وظیفه یا منوی راه انداز برنامه نیز قادر به ایجاد محیط دسک تاپ بوده اند.

مجموعه های نرم افزار

محیط دسک تاپ مجموعه ای از ابزارها است که می تواند شامل ویژگی های مورد نیاز برای اجرای یک دسک تاپ کامل باشد. اجرای برنامه ها ، دستکاری در ویندوز ، اتصال به هر برنامه و فعال یا غیرفعال کردن آنها از مواردی هستند که دسک تاپ را تشکیل می دهند. قلب تمام ابزارهایی که محیط دسک تاپ را تشکیل می دهند مدیر پنجره قلب کلیه ابزارهایی است که محیط دسک تاپ را تشکیل می دهند. به عنوان مثال می توان به مدیر پنجره KWin برای KDE و Metacity برای GNOME اشاره کرد.

مقاله مرتبط:آموزش نصب نرم افزارهای مختلف در لینوکس برای مبتدیان

آنچه می تواند محیط دسک تاپ را از مدیر ویندوز جدا کند ، مرحله ادغام است. مدیر پنجره KDE بسیار محبوب است ، جایی که همه چیز حول یک هسته می چرخد و برنامه ها نه تنها می توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند ، بلکه می توان یک برنامه را در داخل یک پنجره دیگر قرار داد.

دیگر: